Solutions journalism en Lil Kims controversiële selfies

Sinds een aantal jaren doe ik onderzoek naar de wijze waarop representaties van schoonheid, romantische relaties en gedrag in commerciële rapmuziekvideo’s jongeren beïnvloeden. In de laatste week van april postte Lil Kim, de queen of rap, een paar selfies op haar Instagram account. Hoogstwaarschijnlijk wist zij toen niet dat die foto’s het nieuws zouden domineren. Een paar dagen na Lil Kims Instagram post bracht queen of pop Beyonce het album Lemonade uit; een ode aan de magistrale zwarte vrouw. Lil Kims selfiereeks is de anti Lemonade.

Belichting, make – up contouring, photoshop en fotofilters kunnen een huidskleurtint behoorlijk doen veranderen, maar het gros van de mensen denkt dat Lil Kim haar huid (nog meer) heeft gebleekt. Racisme, sexisme, kleurisme, kapitalisme…..verscheidene journalisten hebben artikelen gewijd aan de relatie tussen die systemen en onzekerheden bij donkergekleurde mannen en vrouwen in Azië, Afrika, Zuid-Amerika, de Caraïben en in het Westen. In mijn artikel I woke up like this ga ik daar ook iets dieper op in. In deze korte blog wil ik vooral solutions journalism bedrijven; trachten oplossingen voor dit probleem aan te dragen en aan lezers vragen om ook hun inzichten te delen.

lilkim                                                                              Foto: Lil Kims Instagram selfies

Lil Kim vertelde ooit in een interview dat zij zich nooit mooi zal voelen. Zij dacht dat zij een ‘gewone, standaard’ donkere vrouw uit Bed-Stuy was. Haar partners gingen vreemd met meer Europees uitziende vrouwen en haar vader noemde haar lelijk. Tel daarbij op de eenzijdige beelden van schoonheid in Hollywood en commerciële rapmuziekvideo’s en je krijgt de pijn van Lil Kim. De pijn die heeft geleid tot gelaatscorrecties, neuscorrecties en borst-, heup- en bilvergrotingen.

De mogelijke oplossingen beschrijf ik aan de hand van de drie dimensies van de post- Cultural Studies benadering: 1) de mediatekst (films, series, reclames, muziekvideo’s etc.) 2) de political economy (productie) en 3) het publiek (Kellner, 2001). Ten eerste, ik pleit voor meer diversiteit in de representatie van schoonheid. Dit betekent onder andere meer donkergekleurde vrouwen die de rol vervullen van droomvrouw/trofee vrouw in plaats van ‘beste vriendin’ van de dreamgirl of de pittige collega. In de jaren 90 zag je, naast licht tot mediumgetinte, ook meer donkergetinte vrouwen in commerciële rap muziekvideo’s. De verdere vercommercialisering zou een oorzaak kunnen zijn van de verschuiving. Hip Hop moet nog een grotere groep bereiken, dus de vrouwen in de muziekvideo’s dienen de illusie te wekken dat ze van alles en nog wat kunnen zijn: Latina, wit, Aziatisch, donker gemixt met andere etniciteiten etc.) . Ten tweede, producenten van mediateksten dienen zich te realiseren dat hun eendimensionale beelden gevolgen kunnen hebben. Er kunnen bijvoorbeeld mediawijsheidlessen worden gegeven aan mediamakers en mediastudenten. Producenten zouden ook druk van het publiek kunnen voelen wanneer er een soort (KIM) chart/beoordelingssysteem wordt gehanteerd: hoe vrij is deze mediatekst van stereotypen etc.? Tot slot, voor het publiek (ouders en adolescenten) zijn mediawijsheidcolleges ook noodzakelijk: wie hebben de macht binnen mediaorganisaties om bepaalde beelden/ideologieën onder verschillende soorten groepen te verspreiden? Daarnaast spelen ouders, partners en vrienden een belangrijke rol. Je weet niet wat voor een schade je kan aanrichten met sommige ‘grapjes’ en opmerkingen over iemands huidskleurtint: sommige respondenten deelden hun verhaal tijdens de diepte-interviews. Verder dienen we ons ook te realiseren dat Lil Kims verhaal niet het verhaal is van elke donkergekleurde vrouw. We kunnen de zichtbaarheid van trotse, donkergetinte vrouwen vergroten. Vrouwen die niet die pijn hebben. Vrouwen die nooit hebben gehoord “Je bent mooi voor een donkergekleurde vrouw” of “je zou nog mooier zijn als je lichter was geweest”. Vrouwen die schoonheid zien in elke vrouw, ongeacht kleur of afkomst en leven volgens het ‘mede dankzij’ in plaats van het ‘ondanks’ principe.

Tip: kijk op Twitter onder de #flexinmycomplexion hashtag en flex your beautiful complexion!

best-matte-purple-lipstick-for-all-skin-tones-e1421043817831

Bronnen:

Kellner, D. 2001. Media Culture: Cultural Studies, Identity and Politics Between the Modern and the Postmodern. London: Routledge.

 

It's only fair to share...Email this to someone
email
Share on Facebook
Facebook
Tweet about this on Twitter
Twitter
Share on LinkedIn
Linkedin