KIM’s (journalistic) viewpoints are inspired by solutions journalism and imaginative storytelling.  KIM strongly believes that solutions-oriented reporting is important. A journalist, whose business is making people aware of societal issues, should also be capable of explaining how we can deal with problems in different communities. A good journalist conducts research, thoroughly analyzes the material,  applies the adversarial principle and formulates solutions.

Imaginative storytelling is tied with the concept of solutions journalism. It entails showing people what is possible. For example, If we just accept the one-dimensional images of different social groups (sexual identity, gender, ethnicity, skin color, religion and class) in the media, we will never know what could have been. How media could open the minds of people and introduce them to (other) cultures, concepts and possibilities. We need to imagine media depictions that reflect the diversity in the world, to be able to achieve such media texts.

1. Separate facts from opinions. For example, during Michelle Obama’s speech at the Democratic National Convention, she mentioned that the White House was built by slaves. Some media outlets reported that this wasn’t true. The website politfact.com investigated Michelle Obama’s statement. Read in this article why Mrs. Obama is right.
2. Compare multiple media sources.
3. Language is important. Pay attention to the language the reporter uses. Think about how terms like Crooked Hillary and Dump Trump influence the debate.
4. Investigate the owners (and editors in chief) of the media outlets. Do they vote? And for which candidate? What government rules and regulations benefit the owner of the media outlet? Do they have a ‘relationship’ with people from a political party? etc.
5. Realize that different techniques are used to get your attention and that the stories are carefully crafted. Some media outlets purposely show parts of a political event to sell a story. For instance, some media will only show empty seats to confirm that the candidate/speaker is not popular. Other media might focus (more) on angry protesters to paint a certain picture of the candidate’s following.

Sinds een aantal jaren doe ik onderzoek naar de wijze waarop representaties van schoonheid, romantische relaties en gedrag in commerciële rapmuziekvideo’s jongeren beïnvloeden. In de laatste week van april postte Lil Kim, de queen of rap, een paar selfies op haar Instagram account. Hoogstwaarschijnlijk wist zij toen niet dat die foto’s het nieuws zouden domineren. Een paar dagen na Lil Kims Instagram post bracht queen of pop Beyonce het album Lemonade uit; een ode aan de magistrale zwarte vrouw. Lil Kims selfiereeks is de anti Lemonade.

Belichting, make – up contouring, photoshop en fotofilters kunnen een huidskleurtint behoorlijk doen veranderen, maar het gros van de mensen denkt dat Lil Kim haar huid (nog meer) heeft gebleekt. Racisme, sexisme, kleurisme, kapitalisme…..verscheidene journalisten hebben artikelen gewijd aan de relatie tussen die systemen en onzekerheden bij donkergekleurde mannen en vrouwen in Azië, Afrika, Zuid-Amerika, de Caraïben en in het Westen. In mijn artikel I woke up like this ga ik daar ook iets dieper op in. In deze korte blog wil ik vooral solutions journalism bedrijven; trachten oplossingen voor dit probleem aan te dragen en aan lezers vragen om ook hun inzichten te delen.

                                       Foto: Lil Kims Instagram selfies

Lil Kim vertelde ooit in een interview dat zij zich nooit mooi zal voelen. Zij dacht dat zij een ‘gewone, standaard’ donkere vrouw uit Bed-Stuy was. Haar partners gingen vreemd met meer Europees uitziende vrouwen en haar vader noemde haar lelijk. Tel daarbij op de eenzijdige beelden van schoonheid in Hollywood en commerciële rapmuziekvideo’s en je krijgt de pijn van Lil Kim. De pijn die heeft geleid tot gelaatscorrecties, neuscorrecties en borst-, heup- en bilvergrotingen.

De mogelijke oplossingen beschrijf ik aan de hand van de drie dimensies van de post- Cultural Studies benadering: 1) de mediatekst (films, series, reclames, muziekvideo’s etc.) 2) de political economy (productie) en 3) het publiek (Kellner, 2001). Ten eerste, ik pleit voor meer diversiteit in de representatie van schoonheid. Dit betekent onder andere meer donkergekleurde vrouwen die de rol vervullen van droomvrouw/trofee vrouw in plaats van ‘beste vriendin’ van de dreamgirl of de pittige collega. In de jaren 90 zag je, naast licht tot mediumgetinte, ook meer donkergetinte vrouwen in commerciële rap muziekvideo’s. De verdere vercommercialisering zou een oorzaak kunnen zijn van de verschuiving. Hip Hop moet nog een grotere groep bereiken, dus de vrouwen in de muziekvideo’s dienen de illusie te wekken dat ze van alles en nog wat kunnen zijn: Latina, wit, Aziatisch, donker gemixt met andere etniciteiten etc.) .

Interviewer: Martijn Bastianen (FHJ onderzoeksredactie)

“Nu word je als Moslim hier in Nederland ook gewezen op de fouten die Islamitische Staat in Irak en Syrië maakt, terwijl je zelf onschuldig bent. Het gebeurt steeds vaker dat mensen op straat, of waar dan ook , mij en andere Moslims over één kam scheren. Dan zie je pas echt wat er gebeurt als media negatieve berichten publiceren over je geloof en je moskee.” (Orhun Gur, penningmeester ISN Oss Ulu Moskee)

Volgens Kim Dankoor, mediadeskundige, is de framing van Moslims in Nederlandse media de oorzaak voor de kritische houding van Moslims naar media toe. “De diversiteit binnen de moslimgemeenschap wordt te weinig geportretteerd”. Die diversiteit mist Dankoor bij zowel populaire media als bij nieuwsmedia. “Moslims zijn meer dan alleen hun religie, het zijn vrouwen en mannen, die net als jij en ik, dromen over een bepaalde carrière, liefdespartner en vriendschappen. Ik zou graag meer karakters in populaire media (films en series) willen zien die omgaan met deze universele thema’s. Religie is dan secundair.”  Dankoor haalt tevens de nieuwsmedia aan. Ze vergelijkt de wijze waarop Moslims worden neergezet in de media met de manier waarop mensen met andere geloofsovertuigingen worden afgebeeld. “Wanneer media rapporteren over Christelijke terroristen merk ik op dat  hun religie vrijwel nooit noemenswaardig wordt bevonden, denk aan Dylann Roof en Anders Breivik. Bij Islamitische terroristen is hun religie bijna altijd een belangrijk gegeven.”

A few media studies have investigated cognitive processes of involvement with characters in rap music videos. The retentional process of parasocial interaction (when you feel you have a social relationship with the music artists similar to that of a friend, peer of counselor) is a necessary component of fandom (Kistler & Lee, 2009). Among the male participants in Kistler and Lee’s (2009) research, Hip Hop fandom was shown to be a significant predicator of objectification of women. Long-term exposure to rap music videos by fans may reinforce traditional gender attitudes and cause distorted sexual norms. The academic work of Ward et al. (2005) illustrates how the retentional process of wishful identification (Hoffner & Buchanan, 2005; Kistler & Lee, 2009; Kistler et al., 2010) influence adolescents’ mate selection beliefs. Black adolescents who found rap music videos entertaining and identified with rap artists in a ‘desire to be like the artist’ kind of way, endorsed the sexual stereotypes in rap music videos. In addition, they thought that characteristics like being rich, attractive, cool and athletic are more important in men and women than being intelligent, nice or funny.

The images in current commercial rap music videos promote sex and materialism. This study will explore how and to what extent social comparison processes and cognitive processes influence the effects of commercial rap music videos on Black adolescents’ concepts of self. This study will address the following research questions:

1. How and to what extent does consumption of commercial rap music videos, mediated through the cognitive process of involvement, influence the concepts of self of Black late male adolescents?
2. How and to what extent does consumption of commercial rap music videos, mediated through the cognitive process of involvement, influence the concepts of self of Black late female adolescents?

[8569  more words]

Link to Full article on Academia.edu.

Op 30 oktober 2015 was Kim Dankoor te gast bij het radioprogramma Dichtbij Nederland (radio 5). De onderwerpen social media, journalistiek en beeldvorming stonden centraal. Naar aanleiding van het interview heeft Kim een aantal social media DO’s en DONT’S geformuleerd:

DO’S

• Vertel jouw eigen verhaal op social media. Als burger(journalist) hoef je niet meer te wachten op die ene kans bij die ene redactie in Hilversum. Schrijf artikelen, interview mensen, maak issues en oplossingen, die je niet in mainstream media terug ziet, zichtbaar.
• Gebruik social media om traditionele media uit te dagen. Vind je een media uiting (film, serie, reclame)  te ‘stereotypisch’? Of vind je dat een journalist een te eenzijdig beeld schetst van het nieuws? Laat het weten middels een #trendingtopic of een directe tweet naar de producent.
• Social media zijn goede platformen om je te profileren. Of je nou ambities hebt op het gebied van journalistiek, politiek, economie, recht of entertainment. Maak optimaal gebruik van deze gratis platformen!

DON’TS

• Neem de informatie die je op social media vindt niet klakkeloos over.  Heeft iemand een artikel geschreven over een bepaalde kwestie? Check dan altijd de bronnen die de schrijver heeft gebruikt, eventuele verwijzingen in de tekst en kopieer desnoods stukken tekst in de Google zoekbalk (misschien heeft de schrijver geen bronnen vermeld).
• Realiseer je dat alles wat jij op social media post zichtbaar is voor iedereen. Past de manier waarop jij je online profileert niet bij de cultuur van een bedrijf waar je op dat moment solliciteert? Vraag jezelf dan af hoe graag je die baan wilt of wijzig, indien nodig, jouw online presentatie.
• Realiseer je dat de meeste mensen een ideale virtuele identiteit construeren. Geen reden om neerslachtig te worden als je het ‘perfecte leventje’ van andere mensen op jouw tijdlijn voorbij ziet komen.

Deel gerust deze tips en de link naar het interview op social media ; ).

Klik hier om de uitzending te beluisteren.

Thanks for having me, Dichtbij Nederland!

Krista Kleinwort, Cultural Representative and Master student at Wilfrid Laurier University (Canada), interviewed Kim Dankoor for her academic Assignment ‘Social Entrepreneurs’.  Read the interview if you want to know what drives Kim and why she chose Social Entrepreneurship.

Thank you, Krista! I will keep it moving ;). 

Social Entrepreneur

Understanding the impact of media on consumers and awareness amongst media producers of the effects of their products impact has become Kim Dankoor’s focus. During her Master’s year of study at Erasmus University in Rotterdam, The Netherlands she increasingly recognized the chronic stigmatization and discrimination in media and was drawn to combine her work as a journalist with her growing understanding of the impact of media messages on consumers. She began with teaching media literacy to students after graduation. Recognizing the need for increased awareness about the messages in current media, she then created KIM (Kritische Inzichten op het gebied van Media or K(C)ritical Insights regarding Media). KIM’s main key activity is the use of “a two-way strategy: use media to make people aware of the possible influence of media (write articles, make short films, use diverse imagery as an editor/journalist and inspire my media colleagues) and create awareness among the audience about the possible influence of media” (Dankoor, 2015, personal correspondence).  As the author of documentaries, interviews and her own website, Kim moved recently to Atlanta, Georgia to pursue studies at Georgia State University. She is researching the impact of hip hop music videos on men as well as women’s self-concepts with particular emphasis on quantifying how hip hop music impacts consumers self-concept of physical attractiveness and romantic appeal (Dankoor, 2015, personal correspondence).

The business of KIM, or the activities undertaken by Kim Dankoor to address the problem of stigmatization and discrimination in the media can be clearly articulated via the Social Business Model Canvas. KIM has two main users or customers: media producers and media consumers.

Ciana Mayam, (voormalig) student Media, Informatie & Communicatie, heeft voor haar afstudeeropdracht een achtergrondartikel geschreven voor het mediaplatform KIM. De resultaten van haar onderzoek ‘kleur in het tijdschriftenlandschap’ zijn in het artikel verwerkt. Voor felicitaties inzake haar afstuderen; ) en/of verdere informatie over haar onderzoek kun je contact opnemen met Ciana via het e-mailadres cnmayam@live.nl. 

Nederland is een multicultureel land, maar dit zie je niet terug op de covers van glossy tijdschriften. De Nederlandse bladenmakers plaatsen hoofdzakelijk ‘witte’ modellen op de voorpagina, ‘zwarte’ vrouwen worden zelden op glossy covers afgebeeld. Dit zou komen door een ongeschreven regel op de redacties: “een zwart model op de cover verkoopt niet”. Maar welke verklaringen zijn hieraan te geven?

In 1970 plaatste Libelle als eerste Nederlandse titel een zwart fotomodel op de cover. Dat toonde zondermeer lef in die jaren. De multiculturele samenleving was toen nog geen begrip en daarbij zou ‘zwart’ op de cover niet verkopen. Vandaag de dag behoort één op de vijf bewoners tot de allochtone bevolking. Alhoewel het straatbeeld verkleurt, blijft de mode helaas achter. Zo worden zwarte vrouwen zelden op de cover geplaatst en gaat de redactionele voorkeur uit naar witte, vooral blonde, modellen. Ciana Mayam verdiepte zich in het coverbeleid van Nederlandse redacties en voerde een onderzoek uit. Ze interviewde fashion professionals, journalisten en stylisten, deed literatuurstudie en hield paneldiscussies onder witte en zwarte lezeressen van glossy’s. Uit haar research is duidelijk geworden in hoeverre de lezeressen hun keuze voor een glossy tijdschrift baseren op de huidskleur van het covermodel.

In this video KIM explores people’s views of Hip Hop Culture from a global lens. KIM asked people in Amsterdam to formulate one question for people in Atlanta; the Atlanta participants answered and they each formulated one question for the people in Amsterdam, subsequently, the Amsterdam participants answered their questions. Different aspects of Hip Hop culture are being discussed in the video; the good, the bad and the ugly sides.

Please press the ‘fullscreen button’ for a fullscreen view.

This innovative media-project is part of KIM’s empirical research. KIM is in Atlanta to investigate how the images in Commercial Hip Hop Music Videos influence late adolescents’ concepts of self (physical attractiveness, romantic appeal and behavior). Although the participants in the video didn’t solely ask questions about the images in Hip Hop Culture, a lot of the answers will spark the debate on Hip Hop culture as a powerful global force……..discussion topics for days;)……KIM will use parts of this clip for her talks at Georgia State University ( African-American studies department) and other venues.

• MESSAGE Realize that all media messages and images are constructions. Media makers choose the visuals, the text, the layout, the language and their perspective to tell a story. Try to deconstruct the underlying message of the text (advertisement, movie, TV show, written article, news broadcast etc.): What does the text encourage you to believe? What ideas are being normalized? For example, a make-over reality show like Plain Jane has the underlying message that all women want to attract men.  Those who are shy about pursuing the man of their dreams just need a dress, some makeup, and some self-esteem exercises to capture their secret crush.

• APPEARANCE Look closely at the appearance of media images: the people who are being portrayed and the roles they play, the editing, the camera angles, the music and the colours. What storytelling devices are used to get you to buy into the main narrative of the text?

• IMPACT Ask yourself how the media text might affect people who engage with it. How do you feel and how will other people – with diverse backgrounds – feel after reading that news article, watching  that TV show or looking at that advertising.

• IT’S HARD TO BE WHAT YOU HARDLY SEE Think about the messages and images that you don’t see frequently in mainstream media. What other stories about people and the world exist than those you see in the media? What kind of portrayals of people with diverse backgrounds (sex, gender, class, ethnicity, sexual orientation, age, physical ability/health status) do you miss in mainstream media?

• INFORMATION SOURCE  To be a truly informed citizen, you need to turn to multiple print, broadcast and online news sources. Never rely on one source of information. Also investigate which corporation owns the newspapers, radio stations, news stations etc. you encounter. How does the ownership structure of media affect the news and entertainment you receive?

• KEEP ENJOYING MEDIA Being a critical media viewer doesn’t mean you can’t enjoy your favourite tv show, film, music video, magazine etc. I also have my guilty pleasures;). Discuss any form of critic regarding messages or images with people in your environment and/or express your concern to the creators of the text. And never forget that media, at its best, can open the minds of viewers.

Aziatische mannen worden structureel onder-gerepresenteerd in populaire media. De representaties van de Aziatische man die wel in de media verschijnen, zijn meestal stereotypisch van aard. Dit gebrek aan diversiteit heeft sociologische implicaties, maar het zorgt ook voor saaie media uitingen. Het is namelijk saai om constant dezelfde portretten te zien, zoals de kung-fu meester, de gevaarlijke ‘thug’ (schurk), de introverte/stille man oftewel meneer sfeerkiller, de restauranthouder, de avondwinkelbediende, de aseksuele man en de  -getallen zijn mijn beste vriend- nerd. Een ander problematisch aspect is dat populaire media vaak iedereen, met roots in het continent Azië, op één hoop gooit. De verschillende Aziatische groeperingen worden terug gebracht tot één collectieve (Aziatische) identiteit. De stereotiepe gedachte ‘alle Aziaten lijken op elkaar’ wordt hierdoor enorm versterkt (Cheng, Hsieh, Lu en Talgo, 2007).

De eendimensionale beelden van Aziatische mannen kunnen beïnvloeden hoe mensen met andere etniciteiten naar hen kijken. Denk bijvoorbeeld aan ‘nummertje 39 met rijst’ gate van Hollands got talent jurylid Gordon. De stereotiepe re-presentaties kunnen ook een negatieve impact hebben op het zelfbeeld van de Aziatische man. Een aantal jaar geleden zei de Amerikaanse presentator Yul Kwon:

 “When I was growing up, I was very much influenced by what I saw, and more importantly what I didn’t see, on television. Whenever I saw an Asian man on television, he was inevitably a kung-fu master who could kick ass but he couldn’t speak English, or a computer geek who could figure out algorithms but couldn’t figure out how to get a date. And for myself, I really think I internalized a lot of these images.” (Yul Kwon, 2007)

Onlangs heeft de Amerikaanse televisiezender ABC geschiedenis geschreven. De zender heeft twee comedyseries met Aziatische hoofdrolspelers groen licht gegeven. In de serie Selfie speelt John Cho een sexy marketing expert. De serie Fresh off the boat is de eerste familie sitcom, na 20 jaar, die bestaat uit een geheel Aziatische cast. Beide series dragen bij aan de diversiteit in portretten van Aziatische mannen als zijnde sexy potentiële partners en toegewijde vaders.

Vragen aan het discussiepanel

Wat vind je van de quote van Yul Kwon? Zullen de comedyseries van ABC de deur openen naar nieuwe identiteiten? Dient er een ook een Nederlandse sitcom met Aziatische mannen in de hoofdrol te komen? Wat vind je van de  titel Fresh off the boat? Kun je voorbeelden geven van media uitingen waarin Aziatische mannen op een positieve manier worden neergezet? Vind je überhaupt dat de Aziatische mannen doorgaans stereotypisch worden afgebeeld of valt het allemaal wel mee? Zijn de portretten van Aziatische vrouwen problematisch?

Update: lees hier Racialicious’ recensie over de eerste aflevering van Fresh off the boat. 

BRONNEN:

•  Fang, J. 2007. The words of Asian American men www.racialicious.com/2007/06/26/the-words-of-asian-american-men/. Geraadpleegd op 16 juni 2014.
•  Reappropriate 2014. ABC adds two new sitcoms featuring Asian American male leads with “Selfie” and “Fresh off the boat”. http://reappropriate.co/?p=5599. Geraadpleegd op 26 juni 2014.
•  Cheng, Hsieh, Lu en Talgo, 2007. Asian American men http://sitemaker.umich.edu/psy457_tizzle/asian_american_men. Geraadpleegd op
•  National Asian Pacific American Legal Consortium, 2005. Asian pacific Americans in prime time: Lights cameraand little action, 1-13.

Dit artikel heeft KIM voor LOVER magazine (www.tijdschriftlover.nl)  geschreven. Dit artikel is tevens in het magazine “De Kleurrijke top 100″ verschenen (kleurrijketop100.nl).

Te dik, te oud, te kleine borsten, te dun haar, te bleek, te grote neus, te dunne lippen: de representatie van schoonheid in populaire media geeft veel vrouwen het gevoel niet te voldoen aan het ideaalbeeld van de ‘mooie vrouw’. Een artikel over het heersende schoonheidsideaal en de mogelijke impact op vrouwen is niets nieuws. Echter, één van de meest onderdrukkende aspecten van het ideaal – het feit dat het (bijna) iedereen buitensluit die geen witte etniciteit heeft – wordt nauwelijks in acht genomen. Voor gekleurde vrouwen is het vaak een heel andere strijd.

Hoewel er de laatste decennia steeds meer gekleurde vrouwen in populaire media verschijnen, dient er kritisch gekeken te worden naar de wijze waarop ze worden neergezet, hun portretten, en de afwezigheid van bepaalde representaties. Het mooiste meisje van de klas in een tienerfilm/serie, de vrouw die elke man wil en elke vrouw wil zijn in een Hollywood blockbuster, de vrouw in bierreclames die menig hart sneller doet kloppen en de vrouw op een cover van een modemagazine, heeft meestal een witte etniciteit. Denken dat dit geen enkele impact heeft op gekleurde vrouwen is naïef.

Definitie biseksualiteit: “the potential to be attracted—romantically and/or sexually—to people of more than one sex and/or gender, not necessarily at the same time, not necessarily in the same way, and not necessarily to the same degree.” (Robyn Ochs, 2012)

In hedendaagse popcultuur is biseksualiteit hot (pun intended)! In populaire tv-series zoals, Glee, Revenge, the Good Wife en Grey’s Anatomy is ten minste één hoofdrolspeler/speelster biseksueel. Realitysterren zoals Snooki (Jersey Shore) en Kim Zodiac (Real Housewives of Atlanta) praten open over hun seksuele geaardheid en in popmuziekvideo’s zijn biseksuele vrouwen het nieuwe sexy! Popartiesten zoals Katy Perry, Nicki Minaj, Rihanna, Lady Gaga en Miley Cyrus schuwen hete scènes met vrouwen in muziekvideo’s niet. Zou een muziekvideo met ,bijvoorbeeld, Justin Bieber in een mannenstripclub net zo opwindend worden gevonden? Waarschijnlijk niet. Biseksuele vrouwen in popmuziekvideo’s, en in andere media uitingen, worden vaak neergezet als entertainers voor de heteroseksuele man; promiscue en erotisch stimulerend (Nelson, 2012). Een Justin Bieber die een mannelijke stripper op zijn billen slaat, behoort niet tot de fantasieën van een heteroseksuele man.

In dit televisieseizoen (2013-2014) zijn er 24 biseksuele personages te zien in prime time Amerikaanse series. 18 daarvan zijn vrouw en 6 man (www.glaad.org). Alhoewel dit een stijging is ten opzichte van vorige jaren, is de wijze waarop biseksuelen op televisie worden geportretteerd vaak problematisch en onrealistisch: biseksuele vrouwen en mannen hebben geen moraal, zijn in de war, ontrouw, gierig en hyperseksueel (Nelson, 2012).

Biseksuele mannen en vrouwen worden in hoge mate gediscrimineerd, genegeerd en gedemoniseerd in de hetero- en in de homogemeenschap (www.glaad.org). Het is daarom juist belangrijk om niet alleen eendimensionale beelden te vertonen, maar ook realistische en eerlijke portretten van biseksuelen en hun relaties. Het karakter van Nolan Ross in de hitserie Revenge en het karakter van Callie Torres in Grey’s Anatomy zijn een goed begin. Ze zijn niet biseksueel voor een bepaalde shockwaarde, ze zijn het ‘gewoon’ en ze hebben betekenisvolle relaties in de series.

VRAGEN AAN HET DISCUSSIEPANEL

Hebben jullie nog andere voorbeelden van media uitingen waarin biseksualiteit wordt vertoond? En op welke manier gebeurt dat? Wat vind je daarvan? Denken jullie dat de bovengenoemde vrouwelijke popsterren een statement willen maken of is het onderdeel van de pornoficatie van popcultuur? Speelt etniciteit ook een rol in de representatie van biseksualiteit? Waarom worden biseksuele vrouwen vaker dan biseksuele mannen geportretteerd in de media? Vinden jullie stereotypen van biseksuele mannen en vrouwen een serieus probleem? Welke gevolgen kunnen deze stereotypen hebben?

BRONNEN:

• Gay & Lesbian Alliance Against Defamation. 2013. Where we are on tv. http://www.glaad.org/files/2013WWATV.pdf Geraadpleegd op 12 december 2013.
• Nelson,C. 2012.Visi(bi)lity: Performing bisexuality.http://bitchmagazine.org/post/visibility-performing-bisexuality-katy-perry-lowndes-music-feminism.
• Ochs, R. Writing quotes.http://www.robynochs.com/writing/quotes.html. Geraadpleegd op 13 december 2013.
• Gay & Lesbian Alliance Against Defamation. 2011. San Francisco Human Rights commission approves groundbreaking report: Bisexual invisibility:  Impact and Recommendations.  http://www.glaad.org /2011/03/10/san-francisco-human-rights-commission-approves-groundbreaking-report-bisexual-invisibility-impacts-and-recommendations. Geraadpleegd op 12 december 2013.

Dit artikel verscheen ook op de website van kennisinstituut Atria.

De cast van Het wilde Oosten (2013)

Reality TV is een globaal popcultuur fenomeen. Er zijn inmiddels talloze subgenres binnen Reality TV, van docu-series zoals Rappers in de sneeuw en Ik vertrek tot paranormale series zoals Het zesde zintuig en Derek Ogilvie. De voorspelling is dat reality TV voorlopig onze realiteit blijft. De productiekosten zijn namelijk laag en de kijkcijfers zijn relatief hoog. Critici zijn echter van mening dat Reality TV-series bestaande stereotypen bevestigen en het wereldbeeld van jongeren verstoren (www.realitybitesback.com). Andy Denhart, de zelfbenoemde ‘Reality TV babyzitter’, zegt dat Reality TV-series een reflectie zijn van de samenleving. Ze laten zien hoe mensen in extreme situaties reageren en ze moeten vooral niet te serieus worden genomen (Haggerty, 2010).

Een aantal weken geleden is het nieuwe televisieseizoen gestart met Reality TV-series zoals Het Wilde Oosten, Welkom bij de Kamara’s, the Voice en Hollands Next Top Model. Amerikaanse producties zoals Keeping up with the Kardashians, Real Housewives, Honey Boo Boo en The Biggest loser USA zijn ook op de Nederlandse zenders te zien. Is deze onstopbare televisietrend onschuldig vermaak of schadelijk voor de maatschappij?

Mannen met een Kanye West-achtig zelfvertrouwen in krachtige auto’s en vrouwen die worden gereduceerd tot lustobjecten om  die krachtige auto’s te verkopen  – deze stereotiepe beelden komen vaak voor in reclame. Volgens de voormalig Zweedse Europarlementariër Erika Britt-Svenson is het, door het constant stereotyperen, moeilijker om de capaciteiten van vrouwen en van mannen te zien op gebieden buiten die van de traditionele genderrollen. Daarom pleitte ze een aantal jaar geleden voor een instantie voor mediatoezicht en een gedragscode voor reclames. Aan de andere kant van de oceaan heeft een aantal studenten een leuke manier gevonden op genderstereotypen aan de kaak te stellen… gewoon de rollen omdraaien! Klik op deze link-> You-tube filmpje mannen in vrouwenrollen voor het resultaat.

Vragen aan het discussiepanel

Wat vinden jullie van het filmpje van de studenten? Zal het filmpje een grote impact hebben op de kijker? Welke stereotypen van vrouwen en mannen zie je nog meer in reclames? Waarom denk je dat er überhaupt  stereotypen worden gebruikt in reclames? Wordt de kijker door Erika Britt-Svenson onderschat? Wellicht kan de kijker de reclame beelden heel goed relativeren. Moet de overheid zich bemoeien met genderrollen in reclame?

Leestip: verslag uitbanning genderstereotypen in de EU (eind 2012)

BRONNEN:

• Johnson, M. 13 mei 2013. Huffington Post. blog.  Students challenge sexist advertising with gender role reversal.
• www.europarl.Europa.eu. 2 september 2008. Europees parlement. Nieuwsitem. Genderstereotypering in reclame.

Dit artikel verscheen ook op de website van kennisinstituut Atria.

Michael D Harris is a professor of art history (Emory University), a curator and an artist. Harris has published the book Colored Pictures: Race and Visual Representation (2003) and has contributed to or co-authored a number of publications. In his book Harris discusses the role of visual representation in the construction of race in 19^th-century America. According to Harris the visual imagery of black Americans in art and popular culture created for the larger population the stereotypes that are associated with race.

KIM: How did the visual representation of African-Americans in the 19^th century affect the race relations in America?

Michael Harris: The visual images of black Americans made ‘the idea’ of race real for Americans. Minstrelsy, for instance, was a black variety performance that people saw on slave plantations in the late 18^th century and early 19^th century. When white people took that performance and exaggerated certain performance aspects such as skin color, big red lips and overly silly behavior, they made the stereotype that blacks were not suitable for participating in middle class society notable for a larger audience via popular culture. This popular visual image was used to legitimize slavery and to maintain the concept of the Other. But also after the slave period the depictions in the minstrel shows and in publications of political magazines, such as Harpers weekly, were used to preserve the racism and the idea that black people were lesser and not worthy of the rights of citizenship.

Ryan Gosling in Crazy Stupid Love (2009)

Jong geleerd is oud gedaan

In de mainstream cultuur is de spiermassa van een man een belangrijke indicator voor schoonheid. De boodschap ‘spieren maken de man’, krijgen jongens al op vroege leeftijd mee. De evolutie van de speelgoedheld G.I Joe is daar een treffend voorbeeld van. In 1964 had G.I Joe een taille van 81 cm en biceps van 31 cm, een vrij realistische bouw voor een man. Maar vanaf de jaren ‘90, heeft de speelgoedheld een lichaamsbouw van een ware Adonis, namelijk een trendy six-pack en een middel van 74 cm en 42 cm biceps. Slecht nieuws voor de jongetjes die ervan dromen, op een dag, zoals hun held eruit te zien; deze afmetingen zijn (bijna) onmogelijk te behalen (Pope, Olivardia, Gruber & Borowiecki, 1998).

Het schoonheidsideaal in de media

De mannelijke modellen in tijdschriften zoals Playgirl, Rolling Stone en GQ hebben de afgelopen decennia ook een ‘musclemetamorfose’ ondergaan. De modellen hebben meer spiermassa en zijn nog meer V – vormig: brede schouders, grote borstkas – smalle taille. (Leit,Pope & Gray, 2001: Law & Labre, 2002). De gespierde, V-vormige man zie je ook vaak in films, series, reclames en muziekvideo’s. Denk bijvoorbeeld aan de reclame van Jillz, het licht alcoholhoudend drankje voor vrouwen. Vier gespierde mannen die met een ‘wij zijn Gods geschenk aan vrouwen’ blik het water uitlopen. Misschien is Hanna’s (Emma Stone) reactie bij het zien van Jacobs (Ryan Gosling) lichaam in de film Crazy Stupid Love het meest duidend; ‘Fuck! Seriously? It’s like you’re photoshopped’! Wat doet dit ideaalbeeld van de man, met het zelfbeeld van de mannen? Onderzoekers en morele entrepreneurs concentreren zich bij dit onderwerp meestal op de vrouw. Niet verwonderlijk en zeker niet onterecht in een mannengedomineerde samenleving. Maar een algemene opvatting binnen de mediastudies is dat gender stereotypen voor beide seksen schadelijk zijn. Geldt dit dan ook voor stereotypen met betrekking tot het schoonheidsideaal?

De commotie rondom de boekverfilming Alleen maar nette mensen zal niemand zijn ontgaan. De schrijver van het boek (Robert Vuijsje) zegt zelfs bedreigd te zijn door een paar Surinamers, omdat de film, volgens hen, een verkeerd beeld schetst van deze bevolkingsgroep. De hoofdrolspeelster, Imanuelle Grives, gaf in een interview aan dat er maar één aspect van de zwarte gemeenschap wordt belicht en dat het grote publiek zich realiseert dat dit niet tekenend is voor de GEHELE gemeenschap. Eén aspect, in film termen vertaal ik dat naar “één verhaal (lijn)”; één verhaal dat wordt verteld.

Vragen aan het discussiepanel

Wat vinden jullie van die verhaallijn en wat wordt er volgens jullie gere-presenteerd? Is het een verhaallijn die vaker voorkomt in andere films en/of series? Zo ja, welke? Welk verhaal (aspect) over de zwarte gemeenschap mis jij in de media?  Of is er voldoende diversiteit? Een ander veelgehoord punt ter verdediging van de representaties van de Surinamers, is dat de Joodse familie (ook) op een stereotiepe wijze wordt neergezet. Volgens de wetenschappers Downing & Husband (2002) is elk stereotype ergens gebaseerd op de waarheid. Geldt dit ook voor de personages in de film? En balanceren de stereotypen van de Joodse familie en de Surinaamse familie elkaar uit? Is het überhaupt te vergelijken?

Bronnen:

Downing, J & Husband, C. 2005. Representing race: racisms, ethnicities and media.

London: Sage publications.